een afscheid

Twee en dertig jaar van inipi – en vuurloop ceremonies hebben mij persoonlijk het een en ander/ heel wat  aangereikt. Naast dit staat een besluit om vanaf 2026 met Magpeya afscheid te nemen van het aanbieden van inipi – en vuurloop ceremonies via een vaste agenda. Aanvragen van inipi en vuurloop ceremonies blijft alsnog mogelijk.                                      

Familie opstellingen/ systemisch werken worden in 2026 voortgezet evenals persoonlijke/ individuele begeleiding/ ondersteuning naar wens gecombineerd met wandelingen in de natuur en bijeenkomsten van mannen rondom een vuur.  
                                                           
Met dit afscheid van twee en dertig jaar van inipi – en vuurloop ceremonies worden ter afsluiting een 5-tal ceremonies opgezet waarvan de opbrengsten naar een 5-tal verschillende projecten gaan. Dit ter ondersteuning van de inheemse bevolking her en der in de wereld. Deze worden aan het einde van dit schrijven nader toegelicht.

een onderdompelen...

Ooit, een 32 jaar terug (augustus 1993) was er een eerste onderdompeling in een zweethut oftewel een inipi in Venwoude (Laage Vuursche). Een sprekende verwoording daarbij gebruikt, die ik toen niet kende en besefte, luidt  
 
               “Je komt anders uit de inipi, dan dat je er binnen bent gegaan.” 
 

Deze toonde zich toen letterlijk en daadwerkelijk aan mij. Het bleek destijds geheel en al verbonden te zijn aan moeder aarde, waar ik destijds geen enkele weet en/of ervaring mee had. Er was een en al verbazing en verwondering welk beeld zich manifesteerde en wat dit verder bij mij teweeg bracht.  Na een verblijf in een inipi recentelijk, ontstond bij het verlaten van de inipi een ongekend ontspannen en rustig aanwezig zijn. Dit was in een zweethut met mannen afgelopen augustus 32 jaar na de eerste zweethutten met een kring van mannen in 1993.  

Lees verder
menu

documentaires

Vele jaren hiervoor in 1974 werden een tweetal documentaires op een dag getoond met een lezing betreffende bewoners op een eiland bij Indonesië door een cultureel antropoloog. Deze man deed aldaar een onderzoek. De tweede documentaire betrof hetzelfde eiland en haar jaren later. Deze tweede documentaire toonde welk een ingreep – een bomenkap – in de natuur had plaatsgevonden en welk een effect dit had op de daar levende stam/ bewoners ervan: compleet uiteengeslagen, ontwortelden vervreemd. Hier schrok ik toen behoorlijk van. Er gebeurde iets innerlijks bij mij wat later uitdijde, groeide en mij eveneens vormde.

een eerste onderzoek

Jaren later (1977) is een eerste onderzoek gedaan en een eerste werkstuk geschreven voor het vak geschiedenis op een avondschool. Het thema betrof een eeuwenlange controverse tussen een  inheemse bevolking en stammen sinds 1492 met de komst van velen uit Europa naar het schildpad eiland, zoals de inheemse bevolking hun woongebied noemde. Een aantal boeken en publicaties van Stichting NANAI werden daartoe gelezen. Dit werd andermaal een wakker geschud worden. Met name een beschrijven en verwoorden van een samenleving van de Sioux door Sitting Bull (1890) met daarnaast dus een andersoortige opdringende en alles verslindende   samenleving. Deze getuigenis van Tatankaiyotanka deed hij vlak voor zijn dood. Deze voelde hij aankomen binnen een geladen sfeer op dat moment.   

cultuur geschiedenis

Een aantal jaren later (1981) volgde een studie geschiedenis, die tenslotte uitmondde in Cultuurgeschiedenis zonder dat dit destijds door mij werd beseft en mij bewust was. Veelal werden tijdens die studie thema ’s gekozen als menselijke betrekkingen en betrekkingen en verhoudingen binnen kleinere kringen van mensen, groepen, stammen, volkeren, landen, organisaties, culturen en wereldorganisaties. Naast dit was eveneens een thema  als innerlijke krachten, innerlijk leven en jezelf nabij zijn een thema in een onderzoek en in een geschreven scriptie. 

Lees verder

een samenkomen van - een verbinden van

Een studie cultuurgeschiedenis vanaf 1981 (en is nog steeds gaande) met accenten als mensen, menselijke en onderlinge betrekkingen en verhoudingen, inspireert en activeert mij dus, met eveneens daarnaast wat bij menig natuurvolk  aanwezig is, wordt gedragen, leeft  en deze met elkaar verbindt. 

een inipi ceremonie

In augustus (1993) ben ik verrassenderwijs met een wereld in aanraking gekomen met een eeuwenoude traditie als die van de zweethut / inipi ( Lacotha Sioux ) en vuurloop ceremonies (San) in Zuid Afrika. Ervaar wat inherent is aan deze samenlevingen voor mij van betekenis is, nogal wat handreikingen biedt, voedend is, bijdraagt, ertoe doet, inspireert, activeert en mij bewust ervan doet zijn. Accenten als authenticiteit, autonomie, eenvoud, verbondenheid, wijsheid, een groeiend besef van natuur, seizoenen, en ‘dat wat groót(s)’ en onuitputtelijk is, liggen mij na aan het hart. Dit wekte bij mij een groeiend respect, waarderen, eren en meenemen wat deze samenlevingen accentueren. Bijzonder is eveneens  om in deze tijd zo een oud en speciaal gebruik van opschonen te doen en te ervaren, deelgenoot ervan te zijn. Dit  is voor mij een voorrecht en eer.   

voedend

Naast dit alles staat er voor mij de laatste dertig jaren worden gevoed en geactiveerd door zoiets als een inipi en een vuurloop ceremonie wat eeuwen en eeuwenoud sterk levend en aanwezig en doorgaat. Heb aldus voor mij op deze wijze een studie geschiedenis niet voor niets gedaan, integendeel zelfs. Ooit sprak een docenten geschiedenis de woorden uit “ Wanneer u aan deze studie begint , besef dat dit te doen een uitdijend heelal is.” (1981). Die ook nog eens over de grenzen heengaat, uitreikt en verbindt.   

vanuit een dankbaarheid,
respect en eren

Met een afscheid nemen werd het een en ander in mij geactiveerd. Een ervan is dat dit najaar een aantal inipi en vuurloop ceremonies worden gedaan waarvan de financiële opbrengsten naar een aantal projecten gaan. Een eerste is reeds geweest van  20 op 21 september. Dit betreft een project of de Lonemanschool in Pine Ridge of een organisatie die mensen ondersteunt die ooit als kind bij hun ouders zijn weggehaald en in internaten met scholen zijn gezet om heropgevoed te worden met  nogal wat gevolgen van dien in hun leven.  Laatste is ontstaan en geïnspireerd op een documentaire Sugarcane.         

Een tweede is een vuurloop ceremonie op  15 november in De Vlindertuin te Heythuysen  ten behoeve van een project wat betreft een natuurvolk San, levend in Namibië en Zuid Afrika. Een derde zal een zweethut ceremonie zijn van 20 op 21 december en betreft een project waar Ned Talpa aan verbonden is naar aanleiding van een documentaire I am the River, the River is Me.    

Een tweetal andere evenementen worden in 2026 opgezet en betreft een projecten in Chile in relatie tot de inheemse bevolking aldaar: de Mapuche. Wat betreft een  vijfde deze  zal zeker tevoorschijn komen. Misschien heb jij een idee en voorstel. Het een en ander vraagt een aandacht om contacten te leggen en dat te realiseren, handen en voeten te geven. Dat hoort er klaarblijkelijk bij en tegelijkertijd stimuleert en activeert dit mij enorm. Verder informatie gaat ongetwijfeld volgen. 

Wie weet tot ziens, met een hartelijke groet,

     Henk Waltman en een
          Aho Mitakuye Oyasin

menu